เรื่องที่จะนำมาเสนอในวันนี้ ....เป็นเรื่องของผู้มีปัญญา รักษาศีลมั่นคง ย่อมได้รับเกียรติคุณทั้งยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ แม้ตายไปก็ได้รับความสุขโสมนัสในโลกสวรรค์ เป็นผู้มีใจชื่นบานในทุกที่ทุกสถาน เรื่องมีอยู่ว่า .....

ในสมัยพุทธกาล พระมหาโมคคัลลานะซึ่งเป็นอัครสาวกเบื้องซ้ายของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นผู้เลิศทางด้านมีฤทธิ์ ท่านมักเหาะขึ้นไปสวรรค์เยี่ยมเยียนเหล่าเทพบุตรเทพธิดา เพื่อถามถึงบุพกรรมที่เคยทำไว้ว่า ทำอย่างไรถึงได้วิมานที่สวยสดงดงาม ดึงดูดตาดึงดูดใจของผู้ที่ได้พบเห็น การไปนรกสวรรค์ของผู้มีจิตบริสุทธิ์หลุดพ้นจากกิเลสอาสวะแล้ว เป็นเรื่องปกติธรรมดา เพราะอาศัยพลานุภาพของใจที่หยุดนิ่งอย่างสมบูรณ์ หลังจากฝึกฝนใจให้นุ่มนวลควรแก่การงานแล้ว จะสามารถโน้มน้าวไปที่ใดก็ได้ เมื่อฝึกให้คล่องแคล่วจนเป็นปกติ แค่นึกว่าจะน้อมใจไปในภพภูมิใด ก็ไปได้ดังใจปรารถนา ไปนรกก็ได้ สวรรค์ก็ได้ นิพพานก็ได้ พระอรหันต์ท่านทรงอภิญญาเช่นนี้

วันหนึ่ง ขณะที่เหาะขึ้นไปบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เห็นวิมานของเทพธิดาท่านหนึ่งสวยงามเป็นพิเศษ จึงถามว่า .... "ดูก่อน เทพธิดา ท่านมีวรรณะงาม มีรัศมีส่องสว่างไสวไปทุกทิศเหมือนดาวประกายพรึก เพราะบุญอะไร ท่านจึงมีผิวพรรณเช่นนี้ เพราะบุญอะไร อิฐผลนี้จึงสำเร็จแก่ท่าน และโภคสมบัติทุกอย่างที่น่ารักจึงเกิดขึ้นแก่ท่าน ดูก่อนเทพธิดาผู้มีอานุภาพมาก อาตมาขอถามท่าน ครั้งเกิดเป็นมนุษย์ ท่านได้ทำบุญอะไรไว้ และเพราะบุญอะไร ท่านจึงมีอานุภาพรุ่งเรืองเช่นนี้ รัศมีของท่านจึงสว่างไสวไปทั่วสารทิศ"

เทพธิดากราบเรียนท่านว่า "พระคุณเจ้าผู้เจริญ ดิฉันเป็นอุบาสิกาอยู่ในเมืองสาเกต ประชาชนรู้จักดิฉันในนามอุโบสถา เป็นผู้สมบูรณ์ด้วยศรัทธาและศีล ยินดีแล้วในการจำแนกทาน มีจิตเลื่อมใสในพระรัตนตรัย ได้ถวายผ้านุ่งห่ม อาหาร เสนาสนะ และเครื่องประทีปกับพระอริยเจ้าผู้ประพฤติดีปฏิบัติชอบ นอกจากนี้ในวันพระ ดิฉันได้รักษาอุโบสถศีลที่ประกอบด้วยองค์ ๘ ประการ ทั้งในวัน ๘ ค่ำ ๑๔ ค่ำ และ ๑๕ คํ่า ไม่เคยขาด

เมื่อรักษาอุโบสถศีลแล้ว ดิฉันเป็นผู้สำรวมด้วยดีในศีล ที่ได้สมาทานไว้ เป็นผู้งดเว้นจากปาณาติบาต เว้นห่างไกลจากอทินนาทาน จากการประพฤติผิดในกาม เว้นขาดจากมุสาวาท และจากการดื่มน้ำเมา ดิฉันเป็นผู้ยินดีในสิกขาบททั้ง ๕ และมีดวงตาเห็นธรรมแทงตลอดในอริยสัจ จนได้บรรลุธรรมเป็นพระโสดาบัน เป็นอุบาสิกาของพระสมณโคดมพุทธเจ้า เพราะบุญนั้น ดิฉันจึงมีวรรณะเช่นนี้ อิฐผลนี้จึงสำเร็จแก่ดิฉัน และโภคสมบัติทุกอย่างที่น่ารักจึงเกิดขึ้น เพราะดิฉันได้สั่งสมบุญไว้ดีแล้วในสมัยเป็นมนุษย์ โดยไม่เห็นแก่ความเหนื่อยยากลำบาก ไม่ดูหมิ่นในบุญ ทำให้ดิฉันเป็นผู้มีอานุภาพรุ่งเรืองเช่นนี้ และรัศมีของดิฉันสว่างไสวไปทั่วทุกทิศ"

เนื่องจากเทพธิดานั้นเคยเป็นมหาอุบาสิกาผู้ทรงธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้เป็นพระโสดาบันบุคคล จึงไม่ต้องพลัดไปเกิดในอบายภูมิ หรือภพภูมิที่ต่ำอีกต่อไป แต่แทนที่นางจะตั้งใจปฏิบัติ ให้ได้บรรลุธรรมขั้นสูงยิ่งๆ ขึ้นไป หรือไปบังเกิดในสวรรค์ชั้นสูง ที่ละเอียดประณีตกว่านี้ นางกลับมาบังเกิดในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ซึ่งเปรียบเสมือนเหยื่อล่อของพญามารชั้นเลิศ เพราะหากมัวเพลิดเพลินไม่เร่งรีบขวนขวาย ในการสั่งสมบุญให้ยิ่งๆ ขึ้นไป เมื่อหมดบุญแล้วจะต้องเป็นเทวดาตกสวรรค์อีก

เทพธิดาสารภาพกับพระเถระ ถึงเหตุที่ทำให้นางได้มาบังเกิดในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์นี้ด้วยความสำนึกผิดว่า "ดิฉันได้ยินเรื่องสวนนันทวันบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เสมอว่า มีความสวยงามมาก เป็นที่ประชุมของเหล่าชาวสวรรค์ที่มาเที่ยวชมมิได้ขาด ได้ตั้งจิตปรารถนาให้ไปบังเกิดในสวนนันทวัน เมื่อละสังขารแล้ว จึงจากโลกมนุษย์มาบังเกิดที่สวนนันทวันในทันที ด้วยเหตุนี้ ดิฉันจึงมิได้ทำตามพระพุทธวาจาของพระบรมศาสดา มิได้ทำความเพียรให้ยิ่งๆ ขึ้นไป"

พระเถระได้ปลอบใจนางด้วยการตั้งคำถามว่า.... "ดูก่อนอุโบสถาเทพธิดา ท่านจะอยู่ในวิมานนี้นานเท่าไร ท่านโปรดบอกอาตมาด้วยเถิด"

เทพธิดาตอบว่า... "ข้าแต่ท่านมหาปราชญ์ ดิฉันจะเสวยทิพยสมบัติอยู่ในวิมานนี้ ประมาณ ๓ โกฏิ ๖๐,๐๐๐ ปี จุติจากที่นี้แล้ว จักไปบังเกิดเป็นมนุษย์อีก"

พระมหาโมคคัลลานเถระบอกว่า "ดูก่อนอุโบสถาเทพธิดา ท่านอย่าได้เศร้าโศกเสียใจไปเลย หากมองถึงสรรพสัตว์ที่เวียนว่ายในสังสารวัฏ อันกว้างใหญ่ไพศาลนี้แล้ว มีผู้ที่ประสบความทุกข์ทรมาน แสนสาหัสมากมายกว่าท่านหลายร้อยหลายพันเท่านัก พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงพยากรณ์ไว้แล้วว่า ท่านบรรลุคุณวิเศษเป็นพระโสดาบัน มีอันไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา ทุคติท่านก็ละได้แล้ว ขอให้มีความสุขในวิมานอันงดงามหาที่ติมิได้นี้เถิด" จากนั้นพระเถระก็เหาะกลับลงมาบนโลกมนุษย์

จะเห็นได้ว่า ....การประกอบเหตุบนโลกมนุษย์นี้ ส่งผลให้มีวิมานบนสวรรค์ โลกสวรรค์นั้นเป็นของกลางของสรรพสัตว์ทั้งหลาย หากบุคคลใดตั้งใจทำความดี หมั่นสั่งสมบุญอยู่เป็นนิตย์ ทำให้ถูกหลักวิชชาแล้ว ย่อมได้ทิพยสมบัติมาครอบครอง เพียงแค่หมั่นสั่งสมบุญทุกวัน ด้วยการทำทาน รักษาศีลให้บริสุทธิ์ยิ่งชีวิต ไม่ยอมให้ศีลด่างพร้อยเช่นเดียวกับเทพธิดานี้

เพราะฉะนั้น ต้องสั่งสมบุญ ฝึกฝนอบรมตนให้ดียิ่งๆ ขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง จนกว่าจะเป็นผู้ที่สมบูรณ์ พร้อมทั้งวิชชาและจรณะ เราต้องมีหัวใจ เช่นเดียวกับพระบรมโพธิสัตว์เจ้าทั้งหลาย ไม่ว่าจะเกิดกี่ภพ กี่ชาติก็ตาม ต้องสร้างความดีไม่รู้จักหยุด ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า ท้อไม่ได้ ถอยไม่เป็น เป็นแต่สร้างความดีให้เต็มที่ ในทุกที่ทุกเวลานาที สั่งสมบุญตลอดเวลา เหมือนกับการหายใจที่เราขาดไม่ได้ ให้มีกระแสบุญคอยหล่อเลี้ยงเสมอ เหมือนไฟ ไม่ขาดเชื้อ ถ้าหมดบุญก็เหมือนหมดลม ดังนั้นให้พวกเราหมั่นสั่งสมบุญให้เต็มที่ ฝึกฝนตนในทุกรูปแบบ และฝึกใจให้หยุดนิ่งให้ได้ทุกวัน จนกว่าจะได้ที่พึ่งภายใน คือ ได้เข้าถึงพระธรรมกาย กันทุกคน

คัดบางตอนจากหนังสือธรรมะเพื่อประชาชน ฉบับมงคลชีวิต ๒ หน้า ๑๒๓ - ๑๓๑

อ้างอิง.......พระไตรปิฎก ฉบับมหามกุฏฯ (ภาษาไทย)

อุโปสถาวิมาน เล่ม ๔๘ หน้า ๑๙๙